اشعار

سر سـال است بیا كـیـسۀ ما را پُر كن          كاسۀ چشم من از روضۀ زهرا پُر کن

جـای خـالی مـرا در حـرمت ای مـولا          به دو دسـتـان یـدالـلـهـی سـقـا پُـر كـن

سر سال است وَ من لنگ یك امضا هستم          پای این برگۀ ما را به یك امضا پُر كن

روزی اشـك مرا مثل مُـحـرّم بـنـویس          در دو چشمم ز كرم آب دو دریا پُر كن

دل من وقف عزای تو و اولاد شماست          در دلم از غم خود قـدر دو دنیا پُر كن

شکرِلله که حق را به من آموخت حسین           شعلۀ حُبِ علی، در دلم اَفروخت حسین

هرکسی عبد حسین است، همان عبد خداست           با خدا حرف زدن را به من آموخت حسین

آری از روز ازل بود، که با دستِ خودش           مِحنتِ فاطمه را در دلم اَندوخت حسین

با صدای سخنِ عـشـق، به دنیا فـرمود:           ذرّه‌ای دینِ خدا را به تو نفروخت حسین

با سـتـمکار، سخن از درِ تـذلـیل نگـفت           ذلّت و خواری و لبخند! نیاموخت حسین

تَـهِ گـودال اگـر زمـزمـۀ یـا رب داشت           زیرِ شمشیر و سنان، دیده به ما دوخت حسین

کهنه پیراهنِ او هم به خدا غارت رفت           بر تنِ خویش به جز نیزه نَیاَندوخت حسین

آتشِ عـشـقِ خـدا و عـطـشِ کـشته شدن           آنقدَر داشت، که لب تا جگرش سوخت حسین

کـربـلایی نـشـود، هـر که فـدایی نـشود           بر سرِ نیزه چو خورشید، بَر اَفروخت حسین

از بس گـنـاهِ روز، مـرا خـار می‌کـند            شب دورم از نگـاهِ تو ای یـار می‌کند

چـشـمِ بـخــواب رفــتـه و آلــودهٔ مـرا            کِی در سحر، صدای تو بیدار می‌کند

بـا بـی‌خـیالی از گـنهـم رَد شَوم، ولی            خـود را سـرِ نــمـاز پـدیـدار مـی‌کـنـد

گـاهی من از نـمـاز که لـذت نمی‌برم            پیـداست دل سیـه شده، بد کار می‌کند

وای از نگاه‌های حرام و خطای چشم            بر من چـقدر لطف، که سـتار می‌کند

حـتـی گهـی نگـاهِ حـلالـم شـود حـرام            گـاهی حـلال، چـشم مـرا تـار می‌کند

بایـد فـقـط به لطف حسیـنی پـناه بُـرد            مـا را خـدا قـبـول بـه دلـدار مـی‌کـنـد

یک روضهٔ حسین، خطاپوشِ عالمست            این روضه کـارِ تـوبهٔ بـسیـار می‌کند

ما را به کـربـلا بـرسانـیـد نـیـمه شب            مادر رسیـد و گـریه ز اسـرار می‌کند

پـائـیـنِ پــای مـرقـد اربـابِ  بـی‌کـفـن            دل را تـمـام عـمـر گـرفـتـار می‌کـنـد

دم را غنیمت می‌شمارم تا دمت هست            هرجا که باشم بر لب اسمِ اعظمت هست

از هر کسی که خواست باشم همنشینش            پـرسـیـده‌ام اول که آیـا آدمـت هـست؟

از آدم و عـالـم اگـر شـد دست کـوتـاه            در دل ندارم هیچ غم چون پرچمت هست

مبهـوت و مات از سخـتیِ دنیا نگردم            زیرا که رخسارم به رنگِ ماتمت هست

دسـتـم چـه بـا امـیـد دق الـبـاب کـرده            وقت خریدن، شوقِ جنس دَرهمت هست

شعری نخوانده دیده‌ام در کاسه لطفت            قبل از شروع شعرهایم دِرهمت هست

خـشکـیـده احـوال زمیـن از عـشق اما            بر چشمِ عشاق تو اشکِ بر غمت هست

با یک دوا درمـانِ درد هر مریـضـی            در نسخهٔ اشکی به روضه، مَرهمت هست

گریه، دلـیلِ محکـمی بر آشـنایی است            چشمی که گریان تو باشد مَحرمت هست

گـر خـلـقـتِ عـالـم شـود قـربـانـیِ تـو            از داغِ سیمایِ علی اکبر، کَمت هست

هـمـراهت آیـد دشمـنت تا قـتـلـگـاهت            در دست تا انـگـشـتریِ خاتمت هست

شب جـمـعه حـرمت بوی مُحـرّم دارد            بانـویی کـنـج حـرم مجـلس ماتـم دارد

شب جـمـعه شده و باز دلم رفـت حرم            دل آشـفـتۀ من، صحـن تو را کم دارد

مادرت روضه گرفـته است برایت آقا            زیر لب زمـزمۀ « وای حسـینم» دارد

بیرق روضه عیان است ز روی گنبد            مجلس روضه همانجاست که پرچم دارد

گـریۀ مادرتان عـرش خـدا را لـرزاند            روضـۀ « آه بُــنَـیَّ » چـقـدر غــم دارد

حجره‌های حرمت پُر شده از ذکر حسین            هر که آید به حـرم نـام تو را دم دارد

در هوای لب خشکت به لب آب فرات            چـشم هر زائرتان چـشمۀ زمـزم دارد

عطر سیب حرمت از سر شب تا به سحر            بُرده غم از دل هرکس که به دل غم دارد

فطرس امشب چقدر بر تو سلام آورده            فطرس انگار خبر از همه عالـم دارد

بـبار رحـمت خود را،هـمیشه بـارانی            دلم هوای تو کرده خودت که می‌دانی

دو مـاه گـریه برای عـزای تو کم بود            چه می‌شود که هـمیـشه مرا بگـریانی

به هر محله که رفتم به چشم خود دیدم            نـداشت غـیر در خـانـه تو خـواهـانی
تو را به جان عزیزت بیا از این خانه            مرا جـدا مکـن آنـی و کـمـتر از آنـی
غـریبه نیست کسی که غـریـبه می‌آید            چه زود می‌شود اینجا کسی خودمانی
نـگـاه تو به سـیـاهی جُـون قـیـمت داد            گـران شـدنـد غـلامـان تو به ارزانـی
به درد تو که نخـوردم اگرچه می‌دانم            ولـی بـه کـار مـی‌آیـم بـرای دربـانـی
دوبـاره آمـده‌انـد و دوبـاره جـا مـانـدم            نـمی‌شـود که مـرا زائـرت بگـردانی؟
چـرا لـباس تو را از تـنت در آوردنـد            که اینـچـنـین ته این قـتـلگـاه عـریانی

دارد به دوشش کعبه هم شالِ عزایت            عالم برای تو غـمین هست و خـدایت

جبریل هم گریَد از این غم در غم تو            او هم نشسته همچو ما در روضه‌هایت

شکر خدا غم جز غمت در دل نداریم            شکـر خـدا هـسـتـیـم در بـزم عـزایت

جنّت نمی‌خواهیم ما را این جهان بس            جنّت در این دنیاست آن صحن و سرایت

بعد از خدا دستم به سوی تو بلند است            لـطـفـی نـمـا و بـاز آقـا کـن عـنـایـت

وای از دمی که خواهرت از روی تل دید            با نـیـزه‌ای آمـد حـرامـی زد به پـایت

حالا سرت بر روی دامان رقیه است            مـی‌آورد از حـرمـله پـیـشت شکـایت

بـنـده‌ای آلـوده‌ام داری هوایم را حسین            آمدم تا بـشنوی سـوزِ صدایم را حسین

رد نکن دست نیازم را که بیچاره شوم            بار دیگر مستجابش کن دعایم را حسین

نامـۀ اعمال من تـیـره شـده امشب بـیا            خط بزن از نامه‌ام جرم و خطایم را حسین

رو به هرکس که زدم درد مرا درمان نکرد            باز تنها از تو میخواهم دوایم را حسین

از همه دل کـنده‌ام تنها به تو دل داده‌ام            تا ببندی در همین‌جا دست و پایم را حسین

ای که از داغ تو حالا عالمی گریان شده            بیشتر کن رزق اشک و ناله‌هایم را حسین

کـاش می‌شد بیـنـمان آقا نـباشد فـاصله            دوری‌ات کم می‌کند حُجب و حیایم را حسین

در همین شبها بده با یک نگاهی از کرم            اذن رفـتن اربعـین کربـبلایم را حسین

بـاز هـم در حـرمت مـیـل گـدایـی دارم            شـب جـمـعـه هـوس کرب وبلایی دارم

محشری از اثر ذکر تو در جان بر پاست            که چـنان صـور به دل آه رسـایی دارم

کعبه یک سنگ نشان است برای دگران            من به سوی حـرمت قـبـله نـمایـی دارم

منزلم روضۀ تو مقصد من روضه توست            بین صحرای غمت سعی و صفایی دارم

بس که در روضه تو اشک نمک گیرم کرد            پرم از شور و در این پرده نوایی دارم

دل و جان و تن و روحم به فدای تو حسین            به هـوا خـواهـی خـونت شهـدایـی دارم

جانم ارزانی این داغ گران روضه بخوان            پـای سـودای غـمـت پیـش بـهـایی دارم

پیر هرگز نـشوم بر سر خان تو حسین            من که در کـاسه چـشم آب بـقـایی دارم

گر مسلـمانـم و گر کـافر و گر تـرسایم            قـبـله‌ام روی حـسین است خـدایـی دارم

جای تلقین به لحد روضه بخوا نند ای کاش            چون رسـد نـام تو گـوش شنـوایی دارم

یا سـیّـدُالشَـهـدا، عـزیـز خـدا، حـسـین            ای نور چشم حضرت خیرُالنِّسا، حسین

با هر کسی به غیر تو بیگـانه می‌شود            آنکس که با غـم تو شود آشـنا، حـسین

اعجـاز چـشم توست، به ما داده آبـرو            آقـا شود، به اذن تو ایـنجا گـدا، حسین

محکم گره بزن دل ما را به زلف خویش            ای دستگـیـرِ در گُـنه افـتاده‌ها، حسین

آتـش برای اهـل جـهـنّـم شـود بـهـشت            فریاد اگر زنند همه یکصدا؛ «حسین»

آقا، قـسم به روز جـدایی زِ خـواهرت            ما را مکن دمی زِ غم خود جدا، حسین

گــودال قــتـلـگـاه تـو شـد بــارگـاه تـو            ای کشتۀ فتاده به صحـرا رها، حسین

تنها دعـای سیـنه زن تو شهادت است            بی‌سر کـنار کـشتۀ من هـم بـیا، حسین

عاشقت غیر از این دعـا نکند            از تو من را خـدا جـدا نـکـنـد

جـز شـمـا از هـمه جـفـا دیـدم            جـز شما هـیچ کس وفـا نکـنـد

دامـن تـو گـرفــتــه دسـتــم را            بـسـپـارش مــرا رهــا نـکـنــد

کـور می‌مـیـرد آنکه فکـر کند            مـجـلـست کـار کـیـمـیـا نـکـند

عـاشـق تو گـرسـنـه هم مـانـَد            وعـدۀ روضـه را قـضـا نکـند

به خـداونـد هـیـچ پـلـک تـری            حــق داغ تـــو را ادا نـکـــنــد

کـاش می‌شـد بـرات می‌مـردم            روضه و گـریـه اکـتـفـا نکـنـد

تا شدی نصف روز، کاش کسی            اینـچـنـیـن با "غـریب" تا نکند

کاش اگر آسـمـان زمین افـتـاد            چـکـمـه بر آن بـرو بـیـا نکـند

خواب دیـدم تو بی‌کـفـن بودی            من کـفـن داشـتـم؛ خـدا نـکـنـد

پـســر دخــتــر حــبـیـب خــدا            تو کجا و حـصیر کـهـنه کجا؟

ای گریه بر تو مایۀ آرامـشم حسین            ناز تو را به جان ودلم می‌کشم حسین

با اشک روضه صبح من آغاز می‌شود            خیس است هرشب ازغم تو بالشم حسین

ای کاش مستجاب نگردد دعای من            غیر از زیارت است اگر خواهشم حسین

من ابربغض‌های فروخورده‌ام، که شد            نام تو بهـترین سبب بـارشم حـسین

در این محیط فتنه و جنجال‌ها فقـط            در زیر پرچـم تو در آسایشم حسین

اندازۀ لیاقت هرکس به دست توست            خاکم که بی‌تو لایق فرسایشم حسین

در اوج بی‌سـوادی‌ام اسـتاد می‌شوم            وقتی که می‌شود هـمۀ دانشم حسین

دل بسته‌ام به لطف تو در امتحان عشق            آمـادۀ ورود بـه هـر آتِـشـم حـسـیـن

ذکر خیر تو به هر جا شد و یادت کردیم            دست بر سینه به تو عرض ارادت کردیم

پادشاهی جهان حاجت ما نیست حسین            به غـلامی در خـانه‌ات عـادت کـردیم

زیر این بـیـرق پاک تو شبـیـه شهـداء            دم به دم ما طلب جـام شهـادت کردیم

آه محزون چو کشیدیم به غمهای شما            طبق فـرمایش معـصوم عبادت کردیم

رحمت محض خداوند تو هستی ارباب            بر در خـانۀ تو کـسب سعـادت کردیم

امر فرموده خـدا بر غـم تو گریه کنیم            ما به دستور عمل از حین ولادت کردیم

در مسیـر خانۀ لـیلا ز جـان باید گذشت           تا وصال یار از صد امتحان باید گذشت

بابی انت و اُمّی چونکه گفـتی بر حسین           دیگر از فرزند و مال و خانمان باید گذشت

در طریق کعـبه باید با مغـیلان سر کنی           پس دگر از طعنه‌های این و آن باید گذشت

هر که شد گمنام تو، زهرا خریدارش شود           پس در این خانه، از نام و نشان باید گذشت

دل فقط جای حسین است و حسین است و حسین           از هر آنچه غیر او در دو جهان باید گذشت

ابر اگر باران نبارد، سایه می‌خواهد چکار           واقعآ از چشم بی‌اشک روان، باید گذشت

حمد و سوره بر سر قبر محبانش نخوان           از مزار سینه‌زن، سینه‌زنان باید گذشت

قبل از شروع خـلـقت تابـیـده آفـتـابش            لب تشنه‌ای که عمریست دلها شده کبابش

گـفـتـیـم الـسـلام و فـوراً عـلـیـکم آمـد            جانم به این سلام و جانم به این جوابش

تکـلـیف را ادا کرد با نـفـس مطـمـئنه            پس‌ میکند خداوند با ارجعی خـطابش

هرکس که عمر خود را خرج‌حسین کرده            یوم‌الحساب پاک‌است پیش خدا حسابش

حرف امام خیر است حتی زمان نفرین            حـر دُرِّ کربلا شد تنها به یک‌ عتابش

راه هـزار سالـه طـی می‌شـود به آنی            از برکت حـسین و کـشتی پر شـتابش

کـم از حـرم ندارد این روضه‌های آقا            ما در حرم نشستیم در محضر جنابش

پیش نگاه اطـفـال مستانه مـوج مـیـزد            ما با فـرات قهـریم با قـطره‌های آبـش

یارب چه بود حکمت کز داغ این مصیبت            نیزه نشین حسین و دلخون شود ربابش

مِی خواره‌ایم و با مدد از ذکرِ یا حُسین            هستـیم مَستْ، تا اَبـد از ذکرِ یا حُـسین

رحمت به شیر مادر هر کس که مثل ما            دائم به فیض می‌رسد از ذکرِ یا حُسین

ای دل بگـیر دامن او را به هـر دیـار            ای لب بگو به هر بَلَد از ذکرِ یا حُسین

آن جا که در مـقام شرف کم می‌آورند            صدها دعای مُـستـند از ذکرِ یا حُسین

بـالله قـسم ذلـیـل شـود در تمـامِ عُـمـر            هرکس که دست می‌کشد از ذکرِ یا حُسین

امضای فـاطمه بـخـورَد پایِ نـامه‌اش            هر ذاکری که دم زَنَد از ذکرِ یا حُسین

اصلاً پِیِ شُــمارشِ فـضلش مباش دل            چون می‌شود خجل عدد از ذکرِ یا حُسین

از ذکـرِ عشق هـیچ نفهمیده، ای رفیق            پیری که ساده بُگذرد از ذکرِ یا حُسین

این جمله را مـسیح هم اِقـرار می‌کنـد            صد مُرده زنده می‌شود از ذکرِ یا حُسین

ای که نامت تا قیامت حُسنِ بی‌حد، یاحسین           سرنوشتم را خدا با تو رقم زد، یا حسین

شاهکارِ خلقتی، عشق تو شد سنگ محک           شد جدا با حُبّ و بغضت، خوب از بد، یاحسین

از طفـولیت شدم دلـداده‌ات چون مادرم؛           پیش چشمم اشک ریزان گفت ممتد: یاحسین

»مُحیی‌الاموات» با اذنِ خدا در دستِ توست           «قاضی‌الحاجات»! حاجاتم نشد رد، یاحسین

بد ضرر کرد و یقیناً بر یقینش لطمه زد           هرکه شد در کارِ اعجازت مردّد یاحسین

رفت از مُلکش سلیمان، مور شد در محضرت           کربلایت شد برایش قصد و مقصد یاحسین

در حریمت پهن شد بالِ ملائک! چون تویی           صاحبِ عرشی‌ترین ایوان و مرقد، یاحسین

عاقبت می‌آورم «سر» را برایت پیشکش           پس شهیدم کن! نگو هرگز…نباید یاحسین

من کیستم مگر، که بگویم تو کـیـستی            بـسـیـار از تو گـفـتـه‌ام اما تو نـیـستی

من هرچه گـریه می‌کـنم آدم نـمی‌شوم            ای‌کـاش تو، به حـال دلـم می‌گـریستی

بایـد چـگـونه روی دو پـایـم بـایـسـتـم            وقـتی به نـیـزه تکـیـه زدی تا بایـستی

ای هرچه آب در بـه‌درِ خاکِ پـای تو            در این زمین خشک به دنبال چیستی؟

بـایـد بـمـیـرم از غـم این زنـدگـانـی‌ام            وقـتی که جز برای شهـادت نـزیـستی

توبـه‌هـایم را شکـسته اشـتـباه دیگـری            از گـناهی می‌روم سوی گـناه دیگری
لحظه لحظه پشت هم شیطان فریبم می‌دهد            می‌گـذارد بر سر هر راه چـاه دیگری

گریه باید کرد تنها در عزای تو حسین            توبه غیر از این ندارد هیچ راه دیگری

مثل حُر من نیز برگشتم که غیر از خیمه‌ات            نیست مارا در هـمه عالم پـناه دیگری
ای زمان در طول تاریخ اینچنین داری سراغ            بی‌کفن،لب تشنه،بی‌سر پادشاه دیگری؟
آه از آن ساعت از آن گودال و از آن قتلگاه            آه از آن تل که خودش شد قتلگاه دیگری
می‌کـشیـدند آه هم شمـشیرها هم تیرها            از دل هر نیزه برمی‌خاست آه دیگری
کاش در آن لحظه‌ها یا خواهرش آنجا نبود            یا نمی‌انداخت بر جسمش نگاه دیگری
انتقام خون اورا یک نفر خواهد گرفت            از پس این ابـرها پیـداست ماه دیگری

به شعر دوری تو چشم خون دوات من است           دوای دوری صحنت فقط برات من است

حـرم نـدیـده نه، آنکس که دیـده می‌دانـد           شب زیارت کویت شب وفـات من است

منـم که زائـر کـرب‌و‌بـلای خـود یـعـنی           که سینه‌ام حرم و اشک غم فرات من است

به وقـت ذکر تو رسـوا شـوم هـمان اول           جنون و مستی و دیوانگی صفات من است

که گفته روضه تان جزو مستحبات است           شعائـرت همگی جزو واجبات من است

به نیزه رفت سر تو که سر به سجده کنم           که گریه بر سر زخمی تو صلات من است

چرا چو کشتی بشکسته خواندنت آنروز؟           که آن سفینه بشکسته خود نجات من است

خدابه چشم تو بهتر ز کعبه محشوراست           مـسیـر کربـبـلا اهـدنـا صرات من است

بـکُـش مـرا که فـنـا می‌کـند مـرا مـرگـم           که جان به راه تو دادن فقط حیات من است